η σχωρεμένη Τασσώ Καββαδία αναφέρεται στην 1η της ταινία και τον συμπρωταγωνιστής της... τον θαυμάσιο Γιώργο Παππά...
https://www.facebook.com/SintomiSinantisi/posts/pfbid0HCoFruTvkbdjNBS83U8agW4K8fX4q9G1joe3UjU39xqssaxJCJkeEQQE69uzABgVl
Γεννήθηκα το 1921.
Η παιδική ζωή μου, με μια λέξη,
ήταν ευτυχισμένη.
όχι μόνο Θέατρο που ήθελα,
αλλά για να μη σπουδάσω γενικά.
Παντρεύτηκα κι έκανα τρία παιδιά.
Τον ευγνωμονώ τον πατέρα μου
γι' αυτό που μου έκανε.
Αν είχα βγει στο Θέατρο
δε θα είχα κάνει τα τρία παιδιά
που έχω σήμερα και τα τρία εγγόνια.
Αφού χώρισα,
σπούδασα διακόσμηση στο Παρίσι.
Ο Γιάννης Τσαρούχης
με συμβούλεψε να παρακολουθήσω
μαθήματα υποκριτικής
στη σχολή του Καρόλου Κουν.
Ένα βράδυ, τυχαία στο καμαρίνι
του Χορν, συναντώ τον Κακογιάννη.
Ούτε ο Δημήτρης, ούτε ο Μιχάλης
ήξεραν ότι είμαι μαθήτρια του Κουν.
Όταν τους το είπα ενθουσιάστηκαν
και μου πρότειναν να παίξω
στην ταινία ''Κυριακάτικο Ξύπνημα''.
Πήγα στην Αίγυπτο και γύρισα
το φιλμ της καριέρας μου.
Έπαιξα τη νευρωτική σύζυγο
του Γιώργου Παππά.
Αναρωτιόμουν τί ήταν αυτό που έκανε
τους σκηνοθέτες να μου προτείνουν
να παίζω όλες τις στρίγκλες.
Ο σκηνοθέτης Μιχάλης Κακογιάννης
μου είπε κάποτε
ότι έχω κάτι στο βλέμμα μου
που καρφώνει τον άλλο.
Τα μάτια μου
όταν κοιτάνε γίνονται αυστηρά.
Στα γυρίσματα του φιλμ ''Στέλλα'',
η Μελίνα Μερκούρη αναρωτιόταν
πώς θα μου δώσει εκείνο το χαστούκι.
''Μη σε νοιάζει'',
της απάντησε ο Κακογιάννης.
''Η Τασσώ
θα σε κοιτάξει με τέτοιο βλέμμα,
που θα σε κάνει να θες να της δώσεις
τέσσερα χαστούκια.''
Έπαιξα και άλλους ρόλους.
Και την ωραία κυρία... και τί έγινε;
Σιγά... Κανείς δεν τους θυμάται.
Οι ρόλοι της κακιάς
ήταν αυτοί που με καθιέρωσαν.
Με ξάφνιαζε πάντα
ο τρόπος που αντιδρούσε ο κόσμος
όταν έβλεπε τις ταινίες μου.
Ένιωθα πως θα με σκίσουν
αν με δούνε μπροστά τους.
Ο άντρας μου
δυο - τρεις φορές που έτυχε να
είμαστε μαζί στην αίθουσα, τρόμαξε.
''Πάμε να φύγουμε'', μου έλεγε.
''Αυτοί θα σε λιντσάρουν!...''
Εγώ καμάρωνα γιατί έπαιζα καλά
αλλά οι άνθρωποι δεν το ξέρανε ότι
εγώ απλώς Παίζω.
Πίστευαν πως είμαι αυτό που έβλεπαν.
Πίστευαν πως είμαι όντως κακιά.
Δεν έχω κοινά με το ρόλο.
Στην προσωπική μου ζωή
είμαι εντελώς διαφορετική και οι
νύφες μου λένε ότι είμαι καλή πεθερά.
Μου αρέσει ο Κινηματογράφος.
Είναι ένα ωραίο παραμύθι.
Το παραμύθι των μεγάλων.
Ο Κινηματογράφος
μου άνοιξε μια περίεργη πόρτα.
Ανακάλυψα ότι μου αρέσει να έχω
έναν θεατή και να παίζω για εκείνον.
Αυτός θεατής ήταν ο φακός.
Το Θέατρο είναι αίσθηση δημιουργίας.
Με ρωτάνε αν με κουράζει.
Η δουλειά του ηθοποιού είναι χαρά.
Στο Θέατρο δεν δουλεύουμε.
Στο Θέατρο παίζουμε.
Η μεγάλη και μοναδική κούραση
είναι οι πρόβες.
Τη μέρα μου την ξεκινώ
μ' ένα ευχαριστώ σε αυτόν τον ήλιο
που έχουμε από πάνω μας,
τον ήλιο που λούζει τη ζωή μας.
Και κοιτάω το Αύριο. Όχι το Χθες.
Το Χθες πέρασε, τελείωσε.
Το Αύριο...
Δεν τελειώνει η ζωή όταν γεράσεις.
Δεν πρέπει να εγκαταλείπεις.
Υπάρχεις.
Και το βασικό στοιχείο είναι ότι
ζεις και αναπνέεις.
Έχω ζήσει μια ζωή γεμάτη
και γνωρίζω πως ο άνθρωπος,
γεννιέται και πεθαίνει μόνος του...
Τασσώ Καβαδία
Σαν σήμερα, πριν δεκατέσσερα έτη
έφυγε από τη ζωή.
Lamprini T.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
.png)
